CHARTA TERRA

Świat (czyli terra) jako taki jest źródłem fascynacji dla malarki Doroty Herbik. Zaś „nadawanie światu kształtu” w formie obrazowej zgodnie z własnym wyobrażeniem uznaje ona za wielki przywilej. W jej przekonaniu bowiem specyfiką „obrazu” jest posługiwanie się środkami wizualnymi (zmysłowymi) w oddawaniu pozazmysłowych znaczeń. Ponadto zdaniem artystki „obraz komunikuje się za pomocą zmysłowej formy, choć nie tyle mówi o wyglądzie rzeczy, co stara się mówić o nich samych”. Trudno nie zgodzić się z takim stanowiskiem, zwłaszcza w dzisiejszym zawłaszczony przez media świecie, gdy prezentowany obraz jest niejednokrotnie zmanipulowany, a wygląd rzeczy zaciemniony i niejasny. Dlatego tak wielkiego wysiłku potrzeba by dojść do miejsca, w którym rzeczywistość jest uporządkowana i zgodna z naszymi najgłębszymi odczuciami.

Współczesny francuski filozof François Jullien mówi wówczas o adekwatności lub koincydencji, Herbik określa to zjawisko mianem „dostrojenia się”. Jednak, co ciekawe obydwoje, nie znając się zupełnie i operując w innych przestrzeniach intelektualnych, dochodzą do tych samych wniosków. Jullien mówi o wielkiej wartości „de-koincydencji” rozumianej jako zaburzenie, pękniecie, szczelina, które to dystorsje powodują wartościową zmianę, a co za tym idzie nową jakość. Malarka zaś dotyka problemu dychotomii rytmu i proporcji oraz dynamiki i ekspresji. W efekcie końcowym także uzyskuje nową jakość, poprzez wartości czysto malarskie, tworząc we własnej, oryginalnej technice „malowania oksydacją posrebrzeń” czyli płatków srebra. Dodajmy, że dziś technika ta jest nieomal zapomniana.

Dorota Herbik dzięki tej starodawnej metodzie tworzy już kolejną kolekcję zatytułowaną Charta Terra. Srebrzyste krajobrazy. Nowatorskie metody interpretacji techniki posrebrzania używane przez artystkę opierają się o rezygnację z regularnych kształtów płatków srebra oraz ich „odkształcenia, przypadkowe niedoklejenia, naderwania, nadpęknięcia odsłaniające różne kształty, dzięki czemu uzyskuje ona nowe wartości kolorystyczne”. Modulując tony oksydowanego metalu tworzy swoistą „atmosferę świetlną”. W aspekcie formalnym dąży do wzajemnych zależności tonalnych, jasności, zróżnicowania temperatur, świetlistości.

Urzeka barwą i subtelną kreską, czasem dodaje intensywne karminy, kiedy indziej wsmakowane stłumione błękity czy szarości. Poprzez kolory, faktury i blaski zabiera widza w fascynującą podróż po wyimaginowanych krajobrazach srebrzystych lądów.

Doktor Dorota Herbik ukończyła studia na Akademii Sztuk Pięknych w Łodzi. Dyplom obroniła w pracowni prof. Antoniego Starczewskiego. W latach 2005-2022 pracowała na stanowisku adiunkta na Wydziale Sztuk Pięknych i Projektowych w WSIU w Łodzi. Od 2020 r. prowadzi zajęcia malarstwa, rysunku i struktur wizualnych na Wydziale Artystycznym Akademii Humanistyczno-Ekonomicznej w Łodzi. Uczestniczyła w kilkudziesięciu wystawach indywidualnych i zbiorowych w kraju i za granicą.