„Wraz z polityczną odwilżą i zmianą władzy przemianę przechodzi także budownictwo. Wraca stylistyka modernistyczna, a zamiast zdobnych, paradnych założeń spod znaku socrealizmu państwo oczekuje budowania prostych, nowoczesnych osiedli, szkół, szpitali. W latach 60. Olędzcy, zarówno razem, jak i osobno, biorą udział w wielu konkursach. Projektują założenia urbanistyczne, plany kwartałów miast, osiedla, a także np. wzorcowe, nadające się do powielania i prefabrykacji bryły szpitalne. I znów ich działania i poglądy nie odbiegają od reprezentowanych przez innych architektów z ich pokolenia: angażują się w ogólnopolską debatę na temat typizacji i uprzemysłowienia budownictwa, projektują modelowe budynki z wykorzystaniem elementów prefabrykowanych – bo to wtedy, we wciąż dźwigającym się z wojennych ruin, a zarazem rozwijającym się kraju wydawało się najlepszym kierunkiem rozwoju dla przyspieszenia budownictwa”.
Całą recenzję można przeczytać TUTAJ.