Profesor Ryszard Panasiuk urodził się 28 kwietnia 1931 r. w Józefinie (województwo lubelskie). Do szkoły średniej uczęszczał w Olsztynie i Ostródzie, gdzie uzyskał świadectwo dojrzałości. Studiował na Wydziale Filozoficznym Uniwersytetu Warszawskiego w latach 1952-1957. Uczęszczał na seminaria prof. prof. Tadeusza Kotarbińskiego, Leszka Kołakowskiego i Tadeusza J. Krońskiego, który także był kierownikiem jego pracy magisterskiej. Rozprawę doktorską przygotowana pod kierunkiem prof. Bronisława Baczki, dotyczącą młodszej szkoły Hegla, obronił na Wydziale Filozoficzno-Historycznym UŁ w roku 1966. Habilitował się na Uniwersytecie Warszawskim na podstawie pracy Dziedzictwo heglowskie i marksizm w roku 1979. Tytuł profesora nadzwyczajnego otrzymał w roku 1982, profesora zwyczajnego – w roku 1989.
Działalność naukowo-dydaktyczną rozpoczął w 1957 r. jako asystent logiki w Katedrze Filozofii, kierowanej przez prof. Narcyza Łubnickiego na Uniwersytecie Marii Curie-Skłodowskiej w Lublinie. Od 1959 r. pracuje w Uniwersytecie Łódzkim przechodząc kolejne szczeble kariery akademickiej. W 1966 r. otrzymał stanowisko adiunkta, w 1969 r. został mianowany docentem. W tym samym roku został kierownikiem Katedry Filozofii. Po powołaniu Instytutu Filozofii w roku 1970 został zastępcą dyrektora, natomiast w roku 1975 dyrektorem, którą to funkcję piastował do 1981 r., kiedy to Instytut Filozofii został rozwiązany. Od 1981 r. pełni funkcję kierownika Katedry Filozofii. Wypromował 9 doktorów, z których 6 uzyskało habilitacje, a dwóch tytuły profesorskie.
Od 1969 r. był członkiem Komitetu Nauk Filozoficznych PAN. Przez wiele kadencji zasiadał w Zarządzie Głównym Polskiego Towarzystwa Filozoficznego. Od 1998 r. jest członkiem Łódzkiego Towarzystwa Naukowego. Uczestniczy w charakterze członka w następujących międzynarodowych towarzystwach naukowych: Internationale Hegel-Gesellschaft, Internationale Schelling-Gesellschaft, Internationale Gesellschaft der Feuerbach-Forscher, Hegel Society of America.
Odbywał staże studyjne w Sorbonie (1966-67), Ruhr Universität Bochum (1979), Justus-Liebig-Universität w Giessen (1985), Bayerische Akademie der Wissenschaften w Monachium (1985), Gesamthochschule Kassel (1992).
Wygłaszał odczyty także na uniwersytetach m.in. w Munster, Lipsku, Jenie, Tbilisi, Maceracie, Lyon III, Nantes, Szegedzie.
Główny przedmiot jego zainteresowań naukowych stanowi klasyczna filozofia niemiecka, w szczególności Hegel i jego szkoła, Schelling, po części Kant, i obejmuje problematykę filozofii politycznej, filozofii człowieka oraz filozofii przyrody. Wiele uwagi poświęcił też analizie filozofii Marksa, a także filozofii polskiej XIX w. – w aspekcie jej związków z kulturą duchową czasu, w szczególności zaś przemianami w nauce epoki oraz wydarzeniami społeczno-politycznymi. Wypracowanie programu i metody badawczej zawdzięcza przede wszystkim wieloletniemu uczestnictwu w seminarium skupiającym badaczy dziejów myśli filozoficzno-społecznej i literatury, prowadzonym w latach sześćdziesiątych XX w. przez prof. Bronisława Baczkę w Instytucie Filozofii i Socjologii Polskiej Akademii Nauk.
Do najbardziej znanych dzieł prof. Panasiuka należą: Filozofia i państwo. Studium myśli polityczno-społecznej lewicy heglowskiej i młodego Marksa 1838- 1843 (1967), Lewica heglowska (1969), Feuerbach (1972 i 1981), Hegel i Marks. Studia i szkice (1986), Schelling (1987), Filozofia: Historia i współczesność. Studia, odczyty, eseje (2001), Przyroda – Człowiek – Polityka. Z dziejów filozofii niemieckiej XVIII/XIX wieku (2002).
Związany od 1959 r. z Uniwersytetem Łódzkim prof. Ryszard Panasiuk jest wybitnym uczonym, badaczem o wysokich kompetencjach, który do dzisiaj udziela się w łódzkim środowisku filozoficznym, interesuje się kształceniem kadry i wspiera swoich uczniów cennymi konsultacjami.
Odnowienie jego doktoratu będzie właściwym sposobem uhonorowania osoby szczególnie zasłużonej dla macierzystej uczelni i łódzkiej filozofii.