Doktor Jan Stanisław Goździk w latach 1951–1955 studiował geografię na Uniwersytecie Łódzkim. Magisterium uzyskał 28 października 1955 r. na podstawie pracy, którą napisał pod kierunkiem prof. Jana Dylika. 1 grudnia 1955 r. został zatrudniony na Uniwersytecie Łódzkim, gdzie pracował aż do przejścia na emeryturę 30 września 1999 r., a więc blisko czterdzieści cztery lata, kolejno na stanowiskach: laboranta, asystenta technicznego, asystenta dydaktycznego, starszego asystenta, a po doktoracie – adiunkta i starszego wykładowcy. Pracę doktorską na temat Geneza i pozycja stratygraficzna struktur peryglacjalnych w środkowej Polsce obronił w maju 1971 r. Jej promotorem był prof. Jan Dylik.
Efektem pracy badawczej dr. Goździka jest sto kilkadziesiąt prac naukowych, pośród których są artykuły naukowe opublikowane samodzielnie i we współautorstwie (w tym w renomowanych czasopismach zagranicznych i polskich indeksowanych w bazach Web of Science i Scopus), monografie, rozdziały monografii, komunikaty w przewodnikach zjazdowych, a także recenzje i inne prace.
Zainteresowania badawcze dr. Jana Goździka dotyczyły głównie zagadnień peryglacjalnych. Kamieniem milowym Jego dorobku jest monografia pt. Geneza i pozycja stratygraficzna struktur peryglacjalnych w środkowej Polsce, wydana w 1973 r., zawierająca usystematyzowaną wiedzę na temat struktur szczelinowych kontrakcji termicznej i inwolucji, powstałych w warunkach peryglacjalnych na obszarach występowania plejstoceńskiej zmarzliny wieloletniej. Wiele miejsca w badaniach dr. Goździka zajęły procesy i formy eoliczne. Szczególnie istotne osiągnięcia odnotował w zakresie poznania tarczowych pokryw eolicznych z pełni vistulianu i późnego vistulianu, a także w badaniach prawidłowości przestrzennego rozmieszczenia form wydmowych. Szereg prac, napisanych często w ramach współpracy specjalistów reprezentujących różne dziedziny nauki, ośrodki i kraje, dotyczy rekonstrukcji zdarzeń paleogeograficznych z plejstocenu. Ważne miejsce w dorobku dr. Jana Goździka zajmują prace dotyczące rozwoju sedymentacji w różnych środowiskach: rzecznym, jeziornym, stokowym, glacjalnym, krasowym. Zajmował się on także procesami współczesnymi, m.in. dynamiką procesów eolicznych oraz przejawami antropopresji w Polsce Środkowej. Ponadto należy odnotować imponujący dorobek w zakresie metodologii geografii i dyscyplin pokrewnych, udokumentowany pracami dotyczącymi m.in. podejścia systemowego w geografii, zasad polskiej klasyfikacji, terminologii i nomenklatury czwartorzędu, istoty krajobrazu, różnych metod rekonstrukcji procesów i cech kopalnych środowisk, a także publikacjami prezentującymi problemy związane z dydaktyką. W dorobku dr. Goździka znajdujemy ponadto opracowania dotyczące biografii Jego nauczycieli i współpracowników.
Prowadzone przez dr. Jana Goździka zajęcia dydaktyczne odznaczały się wysokim poziomem naukowym i jasnością wykładu. Spełniały ważną rolę w kształceniu samodzielności myślenia studentów. Ćwiczenia terenowe, np. w Tatrach czy w kopalni Bełchatów, uczyły wnikliwego obserwowania przyrody nieożywionej. Doktor Goździk chętnie sprawował opiekę nad pracami magisterskimi. Spośród Jego dyplomantów kilka osób poszło drogą naukową i obroniło później doktoraty.
Doktor Jan Goździk uczestniczył w pracach prestiżowych międzynarodowych i krajowych komitetów naukowych, m.in. Międzynarodowej Unii Geograficznej. Był aktywnym członkiem Komitetu Badań Czwartorzędu PAN. Należy podkreślić, że Jego aktywność naukowa nie zakończyła się wraz z przejściem na emeryturę – nadal systematycznie publikuje cenne prace naukowe i popularnonaukowe.