Jeden z czołowych filozofów, logików i prakseologów polskich. Uczeń K. Twardowskiego. Profesor uniwersytetów w Warszawie i Łodzi. Współorganizator Uniwersytetu Łódzkiego, w latach 1945-1949 pierwszy rektor tej uczelni. Od 1946 r. członek Polskiej Akademii Umiejętności. Od 1952 - Polskiej Akademii Nauk. W latach 1957-1962 prezes PAN.
Jego działalność naukowa wywarła znaczny wpływ na rozwój nauk filozoficznych oraz na wzrost kultury logiczno-semantycznej w Polsce.