Prof. Romuald Skowroński urodzony 6 grudnia 1926 roku w Chocieszowie (Polesie). Żołnierz AK (kapral podchorąży). Studia w UŁ rozpoczął w 1946 roku. Tytuł magistra otrzymał w 1952 roku. W 1962 roku - Docteur es sciences Université de Paris (Sorbona). 1968 - habilitacja w Uniwersytecie Łódzkim. W latach 1949-1950 - zastępca asystenta, 1952-1954 - asystent i starszy asystent, 1963 - adiunkt, 1968-1976 - docent, 1973 - profesor nadzwyczajny, 1990 - profesor zwyczajny. W roku 1997 przeszedł na emeryturę. Aktualnie zatrudniony na 1/3 etatu. Funkcje w Uniwersytecie Łódzkim: 1970 - zastępca dyrektora Instytutu Chemii, kierownik Pracowni Barwników, a następnie Zakładu Chemii Organicznej. W latach 1972-1975 - prorektor UŁ ds. rozwoju, I zastępca Rektora. W latach 1975-1981 - Rektor UŁ (dwie kadencje). W latach 1981-1990 - dyrektor Instytutu Chemii.
W roku 1957 mgr R. Skowroński brał udział w Światowym Kongresie Chemicznym w Paryżu, w trakcie którego Prof. A. Willemart z Ecole Nationale Supérieure de Chimie - Paryż zaproponował mu etat w CNRS. W latach 1958- 1962 w czasie pobytu w Paryżu prowadził badania naukowe ukoronowane w 1962 r. stopniem naukowym Docteur es sciences Uniwersytetu Paryskiego (Sorbony) z wyróżnieniem. W czasie ponownego pobytu we Francji (1966-1967) opublikował szereg prac, które były podstawą jego habilitacji w 1968 roku w Uniwersytecie Łódzkim. Profesor R. Skowroński całe swoje zawodowe życie związał z Uniwersytetem Łódzkim i tej Uczelni poświęcił bogatą i skuteczną aktywność organizacyjną od pierwszych kontaktów, tj. od okresu studenckiego, kiedy był aktywnym działaczem i przewodniczącym Naukowego Koła Chemików oraz działał w Stowarzyszeniu Bratniak. Nieco później uczestniczył w działalności Związku Nauczycielstwa Polskiego w Uniwersytecie Łódzkim, gdzie w 1968 roku został wybrany prezesem Rady Zakładowej, a następnie członkiem Zarządu Głównego. W 1970 roku powstał Instytut Chemii. W tym czasie Instytut rozwijał się bardzo intensywnie, wzbogacając się w nowoczesną aparaturę i owocne kontakty z ośrodkami zagranicznymi, czemu pomagała niewątpliwie - powierzona Profesorowi R. Skowrońskiemu - koordynacja problemu badań centralnie sterowanych MR-I-11 i później CPBP 01.15 pt. Elektrochemia granicy faz i środowisk jonogennych.
Szczególnego podkreślenia wymagają jego ogromne zdolności organizacyjne, umiejętność kierowania zespołami współpracowników, niewątpliwy talent dyplomatyczny, gotowość do podejmowania nowych zadań i wyzwań. Te cechy Profesora Skowrońskiego, zaowocowały dynamicznym rozwojem Uczelni, umocnieniem jej pozycji w kraju i otwarciem na szeroką współpracę z zagranicznymi ośrodkami naukowymi. Rozpoczęte w 1958 roku kontakty z Francją rozwinęły się intensywnie z placówkami naukowymi także innych państw i to zarówno w dziedzinie chemii jak i szeroko pojętej współpracy naukowej.
Prof. Skowroński był jednym z twórców prężnego Ośrodka Alliance Française przy UŁ, kierował współpracą Uczelni z Uniwersytetem im. Justusa Liebiga w Giessen, podjął współpracę z naukowcami z Uniwersytetu Claude Bernard Lyon I, Ecole Nationale Supérieure de Chimie de Montpellier i w Tuluzie oraz z Uniwersytetem North London w Anglii. Nawiązane przez niego kontakty naukowe uwieńczone zostały podpisaniem ponad 20 umów o bezpośredniej współpracy naukowej i wymianie osobowej, umożliwiły bardzo licznej grupie pracowników UŁ wyjazd na zagraniczne staże naukowe do znaczących ośrodków i w decydujący sposób przyczyniły się do rozwoju młodej kadry naukowej.
Wśród licznie pełnionych funkcji poza UŁ należy wymienić: członkostwo w Radzie Głównej Szkolnictwa Wyższego (przez dwie kadencje), przewodniczenie Komisji Nauk Ścisłych MEN oraz Kolegium Rektorów w Łodzi; był członkiem Komitetu Nauk Chemicznych PAN, członkiem Rady Naukowej Oddziału PAN w Łodzi, wiceprzewodniczącym Rady Naukowej CBMiM PAN w Łodzi oraz przewodniczącym Rady Naukowej Instytutu Chemii Ogólnej Wydziału Farmacji Akademii Medycznej w Łodzi. O wysokim autorytecie Profesora Skowrońskiego w kraju i za granicą świadczy powierzenie mu w latach 1991-1994 koordynacji trzech dużych programów europejskich: TEMPUS JEP-2131 z dziedziny chemii, z udziałem 21 partnerów zagranicznych, COST w ramach badań chemii połączeń fosforoorganicznych o potencjalnej aktywności biologicznej współtworzył grupę badawczą o nazwie Ecophos phosphoroorganic biololecules, COPERNICUS z udziałem ośrodków badawczych z Francji, Niemiec, Anglii, Włoch, Węgier, Izraela i Czech. Aktywność Profesora Skowrońskiego przejawia się także w roli organizatora kilku ważnych konferencji naukowych krajowych i zagranicznych. W wyniku szerokiej współpracy naukowej Profesor Skowroński był zapraszany do wielu liczących się w świecie ośrodków naukowych, m.in. do Francji (Paris, Lyon, Montpellier, Nantes, Touluse), Niemcy (Giessen, Regensburg, Leipzig, Halle, Dusseldorf), Włoch (Milan, Torino, Catania), Hiszpanii (Madrid, Yittoria, Barcelona), Stanów Zjednoczonych, Finlandii, Rosji, Węgiel, Maroka, Iraku, Wietnamu, Izraela. Uzyskał 2 stypendia DAAD, 2 misje naukowe do Francji i 1 do Włoch.
Dorobek naukowy: 155 pozycji, 71 publikacji w zagranicznych czasopismach, 48 opublikowanych doniesień konferencyjnych, 37 patentów. Wypromował 9 doktorów, ponad 120 magistrów. Przyczynił się w istotny sposób do rozwoju chemii połączeń acetylenowych. Cennymi wynikami były syntezy pochodnych propargilowych antracenu i antrachinoli i wykrycie izomerii prototropowej. Osiągnięcia te na trwałe weszły do literatury chemicznej i są nadal licznie cytowane. Zespół Profesora Skowrońskiego opracował wiele syntez związków cztero-, pięcio- i sześcioczłonowych zawierających takie heteroatomy jak azot, siarka, tlen i fosfor. Opracowanie nowych syntez i zbadanie właściwości rodników nitroksylowych pochodnych piperydyny, azolidyny i fosforoorganicznych.
Do pionierskich prac należy zaliczyć elektrosyntezę organiczną wielu ważnych połączeń organicznych. Ostatnie osiągnięcia obejmujące syntezy i stereochemię kwasów aminofosfonowych i fosfonawych fosforoorganicznych pochodnych furfuralu, fosforowych analogów aminokwasów, a w szczególności ferrocenowych pochodnych. Cholesterolowe i adenozynowe pochodne związki tej grupy - badane są jako potencjalne środki ochrony roślin. Osiągnięcia te przyczyniły się do ugruntowania wiodącej pozycji Polski w tej dziedzinie, a Łodzi jako jednego z wiodących ośrodków chemii heteroorganicznej. W wyniku współpracy z przemysłem Profesor R. Skowroński otrzymał szereg nowych barwników i zmodyfikował metody otrzymywania półproduktów. Spory polityczne i walka o autonomię wyższych uczelni w latach 1980-1981 doprowadziły do najdłuższego w historii strajku studenckiego w UŁ. Rektor Skowroński wykazał ogromny talent negocjatora, opiekuna młodzieży oraz obrońcy materii i ducha UŁ. Szczególnie teraz uczestnicy tych wydarzeń podkreślają prawość jego postępowania, zręczność w kierowaniu Uczelnią i talenty dyplomatyczne. Profesor Romuald Skowroński na trwałe wpisał się jako jedna z bardziej zasłużonych postaci w historii Uniwersytetu Łódzkiego.