Herman Van Rompuy to pierwszy stały Przewodniczący Rady Europejskiej. Na stanowisko to został wybrany w listopadzie 2009 r., drugą kadencję pełnił od czerwca 2012 r. do listopada 2014 r., a następnie przekazał tę funkcję Donaldowi Tuskowi. Jako Przewodniczący RE w trudnym czasie politycznym i gospodarczym (kryzys finansowy i zadłużeniowy, napięcia wewnątrzwspólnotowe, kryzys ukraiński, rosnąca popularność ruchów nacjonalistycznych i populistycznych) zostawił Europę zjednoczoną i solidarną, stawiającą czoło kryzysom. Był wiarygodnym przywódcą, godnym zaufania, pracowitym, koncyliacyjnym.
Herman Van Rompuy urodził się w 1947 r. w Etterbeek w Regionie Stołecznym Brukseli. Ukończył Kolegium św. Jana Berchmansa w Brukseli i jedną z najlepszych uczelni w Belgii – Katolicki Uniwersytet w Lowanium (Leuven). Po studiach pracował w Narodowym Banku Belgii, jednocześnie angażując się w działalność belgijskiej Chrześcijańskiej Partii Ludowej. Pełnił odpowiedzialne funkcje polityczne – był m.in. doradcą w gabinecie premiera Leo Tindemansa, współpracownikiem ministra finansów Gastona Geensa, sekretarzem stanu ds. finansów oraz małej i średniej przedsiębiorczości, w końcu wicepremierem i ministrem budżetu w gabinecie Jeana-Luca Dehaene’a. W 2008 r. objął stanowisko premiera Belgii.
Jako Przewodniczący Rady Europejskiej działał na rzecz pogłębiania integracji UE, w tym przede wszystkim unii walutowej. Był gorącym orędownikiem dalszej konsolidacji gospodarczej i politycznej w Europie. W czasie prezydencji udało mu się stworzyć nowe instrumenty solidarności finansowej zawarte w traktacie ustanawiającym Europejski Mechanizm Stabilności oraz zaczątek unii bankowej ze wspólnymi przepisami, obejmującymi instytucje finansowe w całej Europie. Reprezentował Unię na forach wielostronnych, takich jak G8 i G20, pogłębił dialog ze strategicznymi partnerami, zakończył proces rozszerzenia UE o Chorwację w 2013 r. i prowadził rozmowy z pozostałymi krajami bałkańskimi. Podkreślał, że pomimo kryzysu gospodarczego i finansowego Europa nie może się zamykać, a Unia powinna być otwarta na nowych członków.
Poza działalnością polityczną Herman Van Rompuy udzielał się w życiu naukowym i kulturalnym. W latach 1980–1988 był dyrektorem Centrum voor Politieke, Economische en Sociale Studies (Centrum Studiów Politycznych, Ekonomicznych i Społecznych), a do 1987 r. pracował na stanowisku profesora w Handelshogeschool (Wyższej Szkole Handlowej) w Antwerpii. Do jego najważniejszych prac, nie tylko naukowych, ale też popularyzatorskich, należą: Op de kentering der tijden (Zmiana czasu), Hopen na 1984 (Nadzieja po roku 1984), Het christendom. Een moderne gedachte (Chrześcijaństwo. Myśl nowoczesna), Vernieuwing in hoofd en hart. Een tegendraadse visie (Odnowa w głowie i w sercu. Wizja niepokorna), De binnenkant op een kier. Avonden zonder politiek (Przez uchylone drzwi. Wieczory bez polityki), Europe in the storm (Europa w czasie burzy).
Był wielokrotnie doceniany i wyróżniany w wielu krajach. Jest m.in. kawalerem Wielkiej Wstęgi Orderu Leopolda (Belgia), Orderu Legii Honorowej (Francja), Narodowego Orderu Wybrzeża Kości Słoniowej czy Orderu Podwójnego Białego Krzyża (Słowacja). Został uhonorowany tytułem doktora honoris causa m.in. przez: Katolicki Uniwersytet w Lowanium, Uniwersytet w Gandawie, Uniwersytet Kobe w Japonii, Wietnamski Uniwersytet Narodowy w Hanoi, University of St. Andrews czy University of Kent.