Katedra Prawa Administracyjnego i Nauki Administracji

Opis zadań

Tradycje dotyczące kształcenia prawa administracyjnego w Łodzi zapoczątkowane zostały w 1928 r. Szczególną rolę odegrał w nich profesor Tadeusz Hilarowicz – jeden

z pierwszych autorów podręcznika z prawa administracyjnego.

Pierwszym kierownikiem Katedry Prawa Administracyjnego na utworzonym w 1948 r. Wydziale Prawa Uniwersytetu Łódzkiego (później Katedry Prawa Administracyjnego i Nauki Administracji na Wydziale Prawa i Administracji Uniwersytetu Łódzkiego) był profesor Józef Litwin. Po jego śmierci kierownictwo Katedry objął profesor Eugeniusz Smoktunowicz,
a następnie w 1990 r. profesor Małgorzata Stahl. Od roku 2017 funkcję kierownika Katedry pełni profesor Zofia Duniewska. Obecnie w skład Katedry wchodzi dwóch profesorów, czterech profesorów UŁ, dziesięciu adiunktów oraz doktoranci. Wielu pracowników Katedry łączy pracę na Uczelni z praktyką prawniczą (w tym w sądownictwie, adwokaturze i administracji publicznej: rządowej i samorządowej). Pracownicy Katedry działają w stowarzyszeniach naukowych, uczestniczą czynnie w licznych konferencjach naukowych. Są też współorganizatorami bądź organizatorami takich konferencji. Na przywołanie zasługują m.in. organizowane przez Katedrę od lat konferencje w ramach cyklu Łódzkie Spotkania Prawnicze. Rozbudowany zakres badań sprawia, że w ramach Katedry funkcjonują trzy zakłady: Zakład Prawa Administracyjnego, Zakład Prawa Ochrony Środowiska oraz Zakład Nauki Administracji.

Obszar aktywności badawczo-naukowej i dydaktycznej (np. wykłady, ćwiczenia, konwersatoria, seminaria) Katedry uwzględnia naukę rozlegle rozumianego prawa administracyjnego oraz naukę administracji. W sferze nauki prawa administracyjnego przedmiot kształcenia i badań obejmuje w szczególności tzw. część szczególną prawa administracyjnego, w tym regulacje materialno-prawne (zestawiane z unormowaniami procesowymi i ustrojowymi) składające się na prawo: osobowe, zagospodarowania przestrzennego, budowlane, wywłaszczeń, pomocy społecznej, ochrony zdrowia, farmaceutyczne, bezpieczeństwa, szkolnictwa wyższego, oświaty, kultury, dostępu do informacji publicznych, przeciwdziałania patologii społecznej i wiele innych. Dużą uwagę przywiązujemy też do prawa administracyjnego ustrojowego, przede wszystkim prawa wyznaczającego status administracji rządowej i samorządowej, zwłaszcza samorządu terytorialnego. Zajmujemy się także problematyką teorii prawa administracyjnego: jej podstawami, kluczowymi instytucjami, tworzeniem aparatu pojęciowego i wykładnią. W zakresie nauki o administracji skupiamy się na budowie struktur administracji publicznej, problematyce kierowania i nadzoru, a także na innych kwestiach związanych z podejmowaniem decyzji w procesie administrowania. Nasza aktywność dydaktyczna i naukowa obejmuje ponadto zagadnienia prawa rolnego i szeroko ujmowaną tematykę prawnej ochrony środowiska.

________________________________________________________________________________________________________________________________

100-LECIE URODZIN PROF. DR. HAB. EUGENIUSZA SMOKTUNOWICZA

Eugeniusz Smoktunowicz – „Duch”

Praca naukowa i dydaktyczna profesora zwyczajnego doktora habilitowanego Eugeniusza Smoktunowicza jest doskonale znana. Mało jednak osób wie o Jego działalności konspiracyjnej w Armii Krajowej w latach 1943-1945. W związku z przypadającą we wrześniu 100-letnią rocznicą urodzin Profesora, postanowiłem ją przybliżyć.

Eugeniusz Smoktunowicz urodził się 24 września 1924 roku w Narwi[1] (powiat bielski, województwo białostockie)[2]. Został ochrzczony 19 października 1924 roku w Narwi w Kościele Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny i św. Stanisława[3]. Rodzice: Piotr – szewc i Anna – gospodyni domowa wraz z sześciorgiem dzieci zamieszkiwali w jednorodzinnym wiejskim domku drewnianym. Po ukończeniu szkoły powszechnej w 1938 roku Eugeniusz Smoktunowicz przystąpił do pracy zarobkowej, latem pracował jako robotnik rolny, zimą zaś pomagał ojcu w warsztacie. W lutym 1941 roku otrzymał pracę kancelisty w miejscowym sielsowiecie. Po zajęciu Narwi przez Niemców, w październiku 1941 roku został wezwany do pracy kancelisty w miejscowym zarządzie gminnym.

W 1943 roku na terenie gminy Narew zawiązała się organizacja Armii Krajowej (Okręg Białystok Inspektorat Podlaski Obwód Bielsk Podlaski), do której Eugeniusz Smoktunowicz wstąpił. Otrzymał przydział pod nazwą „Wróbel” (dowódca o tej samej nazwie[4]) i po złożeniu przysięgi przyjął pseudonim „Duch”. Pełnił funkcję informacyjno – propagandową. Pracując w gminie Narew wyrobił około 200 sztuk lewych kenkart, które przekazał placówce.

Placówka ”Wróbel” podlegała Komendantowi Obwodu Bielsk Podlaski por. Ludgardowi Minakowskiemu „Kmicic”. Po aresztowaniu „Kmicica” przez wojska sowieckie otrzymała rozkaz zdemobilizowania, zaś żołnierze rozkaz - w miarę możliwości - zmiany miejsca zamieszkania, a na nowym terenie współpracy z tamtejszą konspiracją.

We wrześniu 1944 roku Eugeniusz Smoktunowicz przyjechał do gminy Wyszki i nawiązał kontakt z oddziałem Armii Krajowej „Jana”, pracując jako agent pocztowy. W 1945 roku został łącznikiem z 5 Wileńską Brygadą Armii Krajowej, pod dowództwem majora Zygmunta Edwarda Szendzielarza, ps. „Łupaszka”. Dostarczał osobiście dowódcom szwadronów[5] niezwykle cenne informacje, od zakonspirowanych agentów umieszczonych w Powiatowym Urzędzie Bezpieczeństwa Publicznego w Bielsku Podlaskim, o mających nastąpić obławach lub aresztowaniach, a także rozkazy i instrukcje.

Eugeniusz Smoktunowicz odchodzi z oddziału „Jana” na początku września 1945 roku. Wyjeżdża do miasta Łodzi, dnia 20 września melduje się na prawdziwe nazwisko. Wstępuje do szkoły[6] (po zdaniu egzaminów wstępnych został przyjęty do 3 klasy II Państwowego Koedukacyjnego Liceum Ogólnokształcącego dla Dorosłych) i rozpoczyna pracę w Zarządzie Miejskim w Łodzi. Ujawnia się 23 kwietnia 1947r. Ale to już inna historia.

Tomasz Kłos

[1] Narew była miastem do 1934 roku /rozporządzenie Rady Ministrów z dnia 28 maja 1934 r. o zniesieniu ustroju miejskiego w niektórych miastach w powiecie bielskim i sokólskim, województwie białostockiem - Dz.U. z 1934 nr 48 poz. 420/.

[2] Sprostowania wymaga informacja o miejscu śmierci. Zmarł 8 września 2005 roku w Zgierzu, a nie, jak podaje Wikipedia, w Białymstoku.

[3] Parafia istnieje w Narwi od 1528 roku. Kościół parafialny został ufundowany przez króla Zygmunta Starego i jego małżonkę królową Bonę. Obecny wzniesiono w latach 1738-1748. W 1938 roku na terytorium parafii zamieszkiwało 950 parafian.

[4] Narew w strukturze Armii Krajowej podlegała Hajnówce. Komendantem placówki Nr 14 Hajnówka był st. sap. pchr. „Wróbel” (nazwisko nieznane) – Gwozdek Zdzisław, Białostocki Okręg ZWZ-AK (X 1939-I 1945), t. I, s. 87, 147.

[5] Dowódca 1 szwadronu – por. Zygmunt Błażejewicz „Zygmunt”, dowódca 2 szwadronu – ppor. Romuald Rajs „Bury”, dowódca 4 szwadronu – por. Marian Pluciński „Mścisław”.

[6] Egzamin dojrzałości zdany w czerwcu 1947 roku.

____________________________________________________________________________________________________________________________

120-LECIE URODZIN PROF. DR HAB. JÓZEFA LITWINA

Wspomnienie prof. Eugeniusza Smoktunowicza o prof. Józefie Litwinie
zamieszczone w Zeszytach Naukowych Uniwersytetu Łódzkiego
Nauki Humanistyczno-Społeczne, zeszyt 52, Łódź 1967, s. 155-177

JÓZEF LITWIN
(1904-1966)

Dnia 11 października 1966 r. zmarł po kilkumiesięcznej chorobie dr Józef Litwin, profesor zwyczajny prawa administracyjnego, kierownik Katedry Prawa Administracyjnego Uniwersytetu Łódzkiego.

Prof. Litwin urodził się 16 listopada 1904 r. w Łodzi. Tu uzyskał wykształcenie średnie, kończąc w 1923 r. Wyższą Szkołę Realną Zgromadzenia Kupców m. Łodzi. W tymże roku wstępuje na studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego. Kończy je w 1927 r. i otrzymuje tytuł magistra praw. Powraca do Łodzi i rozpoczyna aplikację adwokacką, którą kończy w 1934 r. i zostaje wpisany na listę adwokatów. W międzyczasie, w latach 1928-1929, odbywa czynną służbę wojskową, uzyskując stopień podporucznika rezerwy.

Jeszcze w czasie aplikacji adwokackiej, w 1931 r. rozpoczyna pracę naukowo-dydaktyczną, na stanowisku asystenta a później starszego asystenta w Katedrze Prawa Administracyjnego Oddziału Łódzkiego Wolnej Wszechnicy Polskiej. Pracę tę wykonuje do 1939 r.

Twórczość naukową rozpoczyna od badań nad przeszłością Łodzi i okręgu łódzkiego,

w wyniku których w latach 1928-1932 wydaje drukiem 3 prace historyczne.

Wybuch wojny, zastaje Go w szeregach Wojska Polskiego. Bierze czynny udział w obronie Warszawy. Stąd dostaje się do niewoli niemieckiej i przez drugie lata okupacji jest więziony w niemieckich obozach jenieckich: Oflag XI B., XII A i II C. Wyzwolenie z obozu przynosi Mu ofensywa Armii Czerwonej na Pomorzu w dniu 30 stycznia 1945 r. Od razu po wyzwoleniu włącza się ofiarnie do budowy Polski Ludowej. Początkowo pracuje w Departamencie Ustawodawczym Sprawiedliwości. Kiedy zapada decyzja o przeniesieniu Ministerstwa z Łodzi do Warszawy, prof. Litwin postanawia pozostać w swym rodzinnym mieście. Rezygnuje więc ze stanowiska w Ministerstwie i obejmuje na nowo praktykę adwokacką, pełniąc jednocześnie funkcję radcy prawnego w szeregu instytucji państwowych. Wznawia też działalność naukową. Wznawia też działalność naukową. W 1947 r. uzyskuje stopień doktora praw na Wydziale Prawa Uniwersytetu A. Mickiewicza w Poznaniu. Promotorem był prof. Dr Marian Zimmermann.

W listopadzie 1948 r. zostaje powołany na stanowisko zastępcy profesora i kierownika Katedry Prawa Administracyjnego na Wydziale Prawa Uniwersytetu Łódzkiego. We wrześniu 1950 r. otrzymuje nominację na profesora nadzwyczajnego, a w lutym 1959 r. na profesora zwyczajnego prawa administracyjnego.

W międzyczasie, w latach 1949-1955 pełni funkcje prodziekana i dziekana Wydziału Prawa a następnie przez 5 lat prorektora Uniwersytetu Łódzkiego.

W latach 1960-1963 był członkiem Rady Głównej Szkolnictwa Wyższego i przewodniczącym Zespołu Rzeczoznawców Prawa w ramach Sekcji Studiów Uniwersyteckich Rady.

Od 1962 r. do końca swoich dni był członkiem Wyższej Komisji Dyscyplinarnej dla Pracowników Nauki Szkół Wyższych przy Ministrze Szkolnictwa Wyższego.

Od chwili utworzenia Komitetu Nauk Prawnych PAN był jego stałym członkiem. Należał też jako członek zwyczajny do Łódzkiego Towarzystwa Naukowego.

Był całym sercem oddany idei sprawiedliwości społecznej. Od chwili powstania Polskiej Zjednoczonej Partii Robotniczej był jej aktywnym członkiem, a przedtem od 1945 do 1948 r. należał do PPS.

Nie stronił też od udziału w działalności praktycznej aparatu państwowego; piastował przez dziesięć lat (1947-1957) mandat radnego Wojewódzkiej Rady Narodowej w Łodzi i równocześnie przewodniczącego Komisji Porządku Publicznego tejże Rady.

Prowadził też ożywioną działalność w Zrzeszeniu Prawników Polskich i przez szereg lat, do chwili śmierci, wchodził w skład Zarządu Głównego ZPP.

W uznaniu wybitnych zasług położonych zarówno na polu działalności naukowej i dydaktycznej, jak i organizacyjnej w aparacie państwowym został odznaczony Krzyżem Kawalerskim i Krzyżem Oficerskim Orderu Odrodzenia Polski, Złotym Krzyżem Zasługi, Medalem X-lecia i Odznaką Honorową m. Łodzi. W grudniu 1963 r. otrzymał nagrodę indywidualną II stopnia Ministra Szkolnictwa Wyższego za szczególne osiągnięcia w dziedzinie dydaktyczno - wychowawczej, organizacji procesu dydaktycznego oraz prac związanych z kształceniem młodej kadry naukowej. 19 stycznia 1965 r. otrzymał nagrodę naukową m. Łodzi w dziedzinie nauk humanistycznych.

Tak w wielkim skrócie przedstawia się rejestr najważniejszych wydarzeń w biografii Zmarłego. Uzupełnieniem jego jest załączona bibliografia ważniejszych prac opublikowanych przez prof. Litwina. Jednakże to wszystko nie wystarcza do naszkicowania sylwetki Zmarłego i tylko w drobnej części pozwala odpowiedzieć na pytanie, kim był profesor Józef Litwin.

Był przede wszystkim nieprzeciętnym prawnikiem. Rozumiał dobrze, że współczesny prawnik musi posiadać znajomość wszystkich dziedzin obowiązującego prawa i przeciwstawiał się zamykaniu się w wąskich ramach specjalizacji. Sam był niedoścignionym wzorem prawnika orientującego się doskonale w całym systemie obowiązującego prawa. Obdarzony fantastyczną pamięcią potrafił nieomylnie wskazać nie tylko akty prawne dotyczące poruszanego zagadnienia, chociażby nie należało ono do prawa administracyjnego, ale także podawać często odpowiedni artykuł lub paragraf tego aktu. Posiadał wszechstronne wykształcenie humanistyczne. Historię i literaturę piękną traktował jako dyscypliny, których dobra znajomość dla prawnika jest niezbędna. To po prostu skrzydła pozwalające prawnikowi rozszerzać horyzonty myślowe. Powtarzał za Scottem, że prawnik bez znajomości historii i literatury jest po prostu murarzem. Prawnik, który operuje nawet po mistrzowsku tekstami prawa i stosuje je bez zarzutu do konkretnych stanów faktycznych, ale nie zna podstawowych pozycji wielkiej literatury powszechnej, nie czyta nowych książek i tygodników społeczno-literackich, przypomina- jego zdaniem- konia dorożkarskiego z zasłonami bocznymi przy oczach, odbierającymi mu możność szerszego rozejrzenia się

I potrafił zadziwiać nawet fachowców: historyków i filologów, doskonałą znajomością tych dyscyplin. Nie sama zresztą, wiedza jest tu najważniejsza, lecz umiejętność kojarzenia jej z aktualnymi zagadnieniami prawnymi.

Dobra znajomość obowiązującego prawa oraz historii i literatury współczesnemu prawnikowi nie wystarcza. Od prawnika żądamy obecnie - wołał prof. Litwin - i mam prawo żądać, gruntownej znajomości problematyki współczesnego życia, obznajomienia z zagadnieniami politycznymi i społecznymi, które nurtują człowieka dzisiejszego. Co więcej, nie mogą mu być obce zdobycie wiedzy w tych dziedzinach, które decydują o zachodzących na naszych oczach fundamentalnych przemianach oblicza świata. Prof. Litwin dążył stale do pogłębiania swej wiedzy dotyczącej współczesnej problematyki życia. Nie ograniczał się przy tym tylko do roli obserwatora i badacza, lecz starał się być i był współtwórcą świadomych , służących interesom społecznym procesów. Taką rolę spełniał jako radny, jako auror projektów ustaw i innych aktów normatywnych, jako aktywny działacz organizacji społecznych i politycznych, jako nauczyciel i wychowawca młodzieży akademickiej.

Żądał też od prawników szeregu cech charakteru, a przede wszystkim zmysłu sprawiedliwości, bezkompromisowej uczciwości, prawdomówności, subtelności etycznej i wytrwałości w realizacji podjętego zamiaru.

Wszystkie te cechy posiadał w stopniu wysoko rozwiniętym, niektóre doprowadzone do przesady. Zmysł sprawiedliwości kazał Mu wymagać od siebie więcej niż od innych. Nigdy nie stosował podwójnej miary przy ocenie czynów i spraw innych ludzi i własnych. Był człowiekiem o kryształowym charakterze

Był naukowcem. Do pracy naukowej podchodził z ogromną pasją, poświęcając jej każdą niemal chwilę, którą mógł wygospodarować wśród tak licznych obowiązków, jakie wypadło Mu dźwigać na swych barkach. Zdaniem prof. Jerzego Starościaka, stworzył w nauce prawa administracyjnego szkołę, charakteryzującą się:

niezwykłym wyczuleniem na aktualne potrzeby praktyki,
wybitną sumiennością, wyrażającą się w drobiazgowym wprost wykorzystaniu literatury i materiału prawnego,
wielkim poczuciem odpowiedzialności za wypowiadane poglądy,
troską o kulturę słowa.

Trudno o celniejszą ocenę. Niemal każda praca, która wyszła spod pióra prof. Litwina, nosi na sobie wszystkie te cechy.

Na szczególną uwagę zasługuje jednak związek Jego pracy naukowej z aktualnymi potrzebami praktyki. Przypominają mi się słowa, które wiele lat temu usłyszałem z Jego ust: "Niektórzy mają mi za złe, że zbyt mocno chodzę po ziemi". To prawda, chodził po ziemi, znając jej potrzeby, był jak najściślej związany ze społeczeństwem i może dlatego w swych pracach naukowych dawał pierwszeństwo bliższym czasowo potrzebom społecznym, co oczywiście nie oznacza, że nie sięgał w swych pracach w dalszą przyszłość. Z reguły badania swoje nakierowywał na zagadnienia mające istotne znaczenie w praktycznej działalności aparatu państwowego, miał przy tym ogromne „wyczucie” zbliżających się potrzeb tej praktyki i umiał je najczęściej swymi pracami wyprzedzać. Dzięki temu zdecydowana większość Jego prac mogła być i była oraz jest wykorzystywana jako bezpośrednia pomoc praktyce. Nie umniejsza to jednak ich waloru teoretycznego a dowodzi jedynie gruntownej znajomości praktyki i jej potrzeb oraz umiejętności rozwiązywania zagadnień w sposób tak bardzo przekonywający i jasny, że korzystać z nich mógł szeroki krąg czytelników, a nie tylko niewielka grupa specjalistów. Mimo ścisłego związku z aktualnymi potrzebami praktyki, większość jego prac zdobyła sobie trwałe miejsce w literaturze prawniczej na długie lata. Odnosi się to zwłaszcza do prac poświęconych stosunkom między prawem administracyjnym i cywilnym, wykładni prawa administracyjnego lub zagadnieniom sądownictwa administracyjnego, ale w pewnym stopniu dotyczy i prac pozostałych. W większości z nich tkwią elementy nieprzemijającej wartości: oryginalna metoda ujmowania zagadnień, wyznająca się m.in. w nasyceniu ich humanitaryzmem w sensie właściwego ustawienia interesu społecznego i interesu jednostki.

Problematyka, o której tu mowa, jakkolwiek stanowiła główny przedmiot pracy naukowej prof. Litwina, nie wyczerpywała jednak jego zainteresowań badawczych. W Jego dorobku naukowym znajdujemy szereg pozycji poświęconych historii, prawu rodzinnemu i cywilnemu, zagadnieniu kształcenia prawników, roli prawnika w społeczeństwie i innych.

Przedwczesna śmierć nie pozwoliła Mu zrealizować ambitnych zamierzeń naukowych w postaci opracowania syntezy poglądów na temat wielu istotnych zagadnień nauki prawa administracyjnego.

Wielokrotnie reprezentował naukę polską na konferencjach międzynarodowych, na których odgrywał poważną rolę dzięki ogromnej wiedzy i biegłej znajomości czterech podstawowych języków obcych. Na kilku konferencjach pełnił rolę generalnego referenta.

Był nauczycielem i wychowawcą. I na tym polu wyróżniał się niepospolitym talentem pedagogicznym i wielkim oddziaływaniem wychowawczym na młodzież. Miał dar jasnego przedstawiania najtrudniejszych nawet zagadnień, potrafił zawsze zaciekawić audytorium. Zadziwiał też rozległością swej wiedzy i umiejętnością korzystania z niej, dzięki czemu przedstawiał omawiane zagadnienia od różnych stron, posługując się przy tym po mistrzowsku dowcipem. Toteż u słuchaczy swych wywoływał niezatarte wrażenia. Wśród młodzieży i absolwentów cieszył się ogromnym i zasłużonym autorytetem. Liczni studenci i absolwenci, znalazłszy się w trudnej sytuacji życiowej, zwracali się do Niego o radę i pomoc, których nigdy im nie odmawiał. Wielu absolwentów Jego seminarium magisterskiego utrzymywało z Nim stały kontakt, zwracając się z zapytaniami w trudniejszych sprawach, do czego zresztą zachęcał, mimo iż zabierało Mu to sporo czasu. Żadne pytanie nie pozostało jednak bez odpowiedzi. Jako wychowawca oddziaływał na młodzież i młodszych pracowników naukowych nie tylko słowem, ale także osobistym przykładem.

Był szlachetnym, mądrym i dobrym Człowiekiem. Nie tylko jako prawnik, naukowiec, pedagog i wychowawca, lecz także jako człowiek prof. Litwin zasłużył na największy szacunek i pozyskał stałe miejsce w sercach tych wszystkich, którzy mieli możność z nim się stykać lub współpracować. Ci, którzy znali Go bliżej, odnosili wrażenie, Ze charakter swój ukształtował na wzorach najpiękniejszych postaci z literatury. Jego szlachetność w stosunkach z ludźmi była niezrównana. Wysoko cenił człowieka bez względu na rodzaj wykonywanej pracy, stawiając na pierwszym miejscu prawość charakteru. Obdarzał ludzi ogromnym zaufaniem i mimo doznawanych zawodów, których Mu los nie oszczędził i które zawsze mocno przeżywał , nie tracił wiary w człowieka. Stawiał człowiekowi wielkie wymagania moralne, ale wykazywał wiele wyrozumienia dla słabości natury ludzkiej. Nade wszystko nie znosił lenistwa i życia na koszt społeczeństwa.

Jako przyjaciel był niezawodny, gotów zawsze do działania, nie cofnął się przed żadnymi trudami. Do młodszych kolegów odnosił się z wielką życzliwością i nigdy nie odmawiał swojej pomocy. Zresztą nie czekał na zwrócenie się o tę pomoc, lecz z własnej inicjatywy podejmował działanie, jeżeli dowiedział się, że kogoś spotkała krzywda. Nawet w ostatnich tygodniach swego życia, kiedy zmagał się ze śmiertelną chorobą nie przestał okazywać życzliwego zainteresowania młodszymi kolegami.

Na szczególne podkreślenie zasługuje niezwykle życzliwy i serdeczny stosunek Jego do pracowników swojej Katedry. Nie ma przesady w stwierdzeniu, że traktował ich wprost po ojcowsku. Zainteresowanie Jego nie ograniczało się do spraw naukowych i dydaktycznych, lecz obejmowało także sprawy osobiste, w których także starał się w miarę możliwości przychodzić z pomocą.

Cenił wdzięczność ludzką, radował się jej przejawami, upatrując w niej bardzo ważną i cenną cechę charakteru człowieka; sam nie dał się prześcignąć w okazywaniu wdzięczności innym ludziom.

Mimo piastowania wysokich stanowisk i mimo poważnych osiągnięć na wszystkich polach swego działania, prof. Litwin pozostał do końca dni swoich człowiekiem bardzo skromnym.

Odszedł od nas Człowiek wielkiego serca i niepospolitego umysłu. Śmierć Jego pogrążyła w szczerym i wielkim smutku i żałobie wszystkich, którzy Go znali. Stykający się z Nim bliżej odczuli ją jak śmierć najbliższego członka rodziny.

Pozostał w naszych sercach i w naszej pamięci jako ideał prawnika, uczonego i człowieka, na którym Jego wychowankowie wzorować będą swoje życie i swoje postępowanie.

Eugeniusz Smoktunowicz

_______________________________________________________________________________________________________________________________

ZAPROSZENIE NA SEMINARIA W ROKU 2024/25

Szanowni Studenci,

W roku akademickim 2024/25 Katedra Prawa Administracyjnego i Nauki Administracji serdecznie zaprasza na seminaria licencjackie i magisterskie. Proponujemy nstępujące obszary tematyczne:

Prawo administracyjne (ustrojowe i materialne)
Prawo ochrony środowiska
Prawo ochrony zdrowia

WYKAZ GRUP I PROWADZĄCYCH:

Prawo

stacjonarne

III rok- konwersatorium metodyczne - 15 godz. semestr zimowy/15 godz. semestr letni – po 1 grupie na każdy semestr:

Dr Przemysław Wilczyński
Dr Maria Karcz-Kaczmarek

IV rok- seminarium magisterskie 30/30 (1 grupa na Katedrę -zapisy do prowadzącego – limit 20 osób)

Prof. dr hab. Piotr Korzeniowski
Dr Maria Karcz-Kaczmarek
Dr Mateusz Podhalicz

V rok- seminarium magisterskie- 30/30

- kontynuacja:

Dr Maria Karcz-Kaczmarek

2.wieczorowe

III rok- konwersatorium metodyczne 15 godz. semestr zimowy/15 godz. semestr letni – po 1 grupie na każdy semestr:

Dr Przemysław Wilczyński
Dr Maria Karcz-Kaczmarek

IV rok- seminarium magisterskie 30/30 ( 1 grupa na Katedrę -zapisy do prowadzącego – limit 20 osób)

Dr Maria Kaczmarek

V rok- seminarium magisterskie- 30/30

- kontynuacji

3. zaoczne -

III rok- konwersatorium metodyczne 10 godz. semestr zimowy/10 godz. semestr letni – po 1 grupie na każdy semestr:

Dr Przemysław Wilczyński
Dr Maria Karcz-Kaczmarek

IV rok- seminarium magisterskie 20/20 (sobota 10.30-12.00)

Prof. dr hab. Zofia Duniewska /
Dr Agnieszka Rabiega-Przyłęcka

V rok- seminarium magisterskie 20/20- grupy tylko z kontynuacji IV roku (sobota 10.30-12.00 albo wg ustaleń z grupą )

- kontynuacji

Administracja I stopnia

stacjonarne

III rok- seminarium licencjackie- 30/30

Dr Rafał Budzisz
Dr Michał Ulasiewicz

zaoczne (seminaria licencjackie uruchamiają tylko te katedry, które prowadzą zajęcia w toku studiów I stopnia)

III rok- seminarium licencjackie- 18/30 (sobota 10.30-12.00)

Dr Przemysław Wilczyński

Administracja II stopnia- 2-letnie

stacjonarne –

I rok- seminarium magisterskie – od roku akad. 2022/23 seminarium rozpoczyna się w semestrze letnim – 30 godz. ( zapisy do katedr – bez limitu)

Prof. dr hab. Zofia Duniewska /Dr Agnieszka Rabiega-Przyłęcka
Dr Rafał Budzisz

Dr Rafał Budzisz

II rok- seminarium magisterskie 30/30 (kontynuacja)

Prof. dr hab. Zofia Duniewska /
Dr Agnieszka Rabiega-Przyłęcka

zaoczne -
I rok- seminarium magisterskie- od roku akad. 2022/23 seminarium rozpoczyna się w semestrze letnim – 30 godz. – Katedra Prawa Administracyjnego i Nauki Administracji może utworzyć 2 grupy: