Autorka swoje działania naukowo-badawcze koncentruje wokół zagadnienia: Późna dorosłość w ujęciu pedagogiki społecznej i geragogiki – ku pomyślnej starości. Większość publikacji konstruowana jest zgodnie z założeniami paradygmatu pragmatycznego. Wynika to z przekonania o konieczności interdyscyplinarnego oraz pedagogicznego spojrzenia na starość jako fazę życia człowieka, co staje się możliwe zwłaszcza w perspektywie poznawczej polskiej pedagogiki społecznej i geragogiki.
W pracy naukowej istotne jest dla niej wyzwanie polegające na podejmowaniu działań mających na celu zmianę myślenia o starości w kierunku postrzegania jej jako wartościowej fazy życia. To wyzwanie uważa za najważniejsze w dobie postępującego starzenia się współczesnych społeczeństw i wydłużania się ludzkiego życia, przy jednoczesnym gloryfikowaniu młodości i witalności. Omawiane wyzwanie łączy się z kolejnymi, które realizuje zarówno w swojej twórczości naukowej, jak i w działaniach społecznych, a mianowicie z:
- kształtowaniem pozytywnych postaw wobec własnego starzenia się i własnej starości oraz pozytywnych postaw wobec osób starszych;
- podejmowaniem działań z zakresu edukacji do, dla, w i przez starość, w tym wskazywanie na konieczność realizacji edukacji gerontologicznej obejmującej wszystkie grupy wiekowe;
- popularyzowaniem pozytywnego wizerunku seniorów;
- tworzeniem warunków na rzecz integracji międzypokoleniowej, m.in. poprzez edukację międzypokoleniową.
W swoich tekstach często nawiązuje do konstatacji, że jakość życia w starości zależy od nas samych, ale również od otoczenia społecznego i społeczno-kulturowego kontekstu starzenia się. Jest w nich obecny także postulat wyrażający się w stwierdzeniu, że do starości należy się przygotować i potraktować ją jako najważniejsze życiowe zadanie. Wskazane jest zatem zintensyfikowanie działań na rzecz edukacji do starości, dla starości, w starości i przez starość.
Obszary zainteresowań naukowo-badawczych autorki, jak m.in. geragogika jako nauka, praca socjalna z seniorami, edukacja międzypokoleniowa, ściśle się ze sobą łączą. Punktem scalającym jest spojrzenie pedagoga społecznego, a zarazem geragoga, wyrażające się w wyzwaniu – wspomaganie człowieka starszego w jego rozwoju. Wszystko po to, aby jego starość, z pedagogicznego punktu widzenia, można było nazwać starością pomyślną. Wyzwanie to nadal jest jej naukowym drogowskazem. Dostrzega bowiem jeszcze wiele obszarów z tego zakresu do naukowego zagospodarowania, jak np. wsparcie osób w starości właściwej oraz opieka nad osobami długowiecznymi.
Tytuł pracy
"Wbrew stereotypom – pomyślna starość „wyjątkowych” seniorów. Studium z pedagogiki społecznej"
W książce podjęto się rozpoznania najważniejszych aspektów życia pomyślnie starzejących się polskich seniorów i opracowania pedagogicznej koncepcji pomyślnej starości. Przeprowadzone badania były też formą promowania pozytywnego wizerunku osób starszych, co jest bardzo ważne, ponieważ społeczno-kulturowy obraz seniorów jest jednym z czynników zewnętrznych determinujących proces starzenia się człowieka.
Odwiedź repozytorium UŁ i przeczytaj tę pracę.
Motto:
Pedagogika społeczna ukształtowała tożsamość naukową autorki. Dlatego bliskie jest jej promowane przez Aleksandra Kamińskiego hasło: „dodajmy życia do lat”, którym staram się kierować w życiu zawodowym, jak i osobistym.
