Profesor Jean-Pierre Majoral należy do grona wybitnych uczonych francuskich prowadzących z wielkim powodzeniem badania naukowe lokujące się na pograniczu chemii, biologii oraz medycyny. Urodził się 18 lipca 1941 r. w Monatuban, w południowej Francji. Studia chemiczne ukończył na Uniwersytecie im. Paula Sabatiera w Tuluzie, gdzie w 1973 r. uzyskał stopień doktora nauk chemicznych na podstawie dysertacji poświęconej problemom syntezy związków fosforu. W 1972 r., jeszcze przed obroną pracy doktorskiej, został zatrudniony na stanowisku badawczym w Laboratorium Chemii Koordynacyjnej CNRS w Tuluzie, gdzie przeszedł wszystkie szczeble kariery zawodowej aż do uzyskania stanowiska Directeur de Recherche Classe Exceptionelle. Od chwili obligatoryjnego przejścia na emeryturę w 2007 r. pracuje nadal jako Directeur de Recherche CNRS Emerite. W latach 1997–2007 był współtwórcą Francusko-Polskiego Laboratorium LEA, działającego na Uniwersytecie w Tuluzie. Jest współzałożycielem dwóch firm, Dendris (2009) oraz Biodendrimer International (2011), zajmujących się komercjalizacją wyników badań prowadzonych w jego zespole.
Główne obszary zainteresowań naukowych prof. Majorala obejmują szeroko rozumiane zagadnienia chemii związków heteroatomowych, w tym przede wszystkim związków fosforoorganicznych. Międzynarodową sławę zdobył po opracowaniu ogólnej metody syntezy związków fosforoorganicznych z grupy dendrymerów o bardzo wysokich ciężarach cząsteczkowych i najwyższej, jak dotąd, liczbie generacji. Metoda ta umożliwia pełną kontrolę ich struktury i topologii. Ma to ogromne znaczenie w procesie wdrażania struktur dendrymerycznych do zastosowań biologicznych i medycznych. Zespół kierowany przez prof. Majorala zsyntezował ponad 1000 dendrymerów fosforoorganicznych różniących się wielkością, morfologią i topologią cząsteczek. Profesor nie poprzestał jedynie na syntezie kolejnych dendrymerów, lecz rozpoczął aktywne poszukiwania możliwości zastosowania tych struktur w biologii i medycynie. W tym obszarze badań od wielu lat współpracuje z biologami z Wydziału Biologii i Ochrony Środowiska Uniwersytetu Łódzkiego. Badania dotyczą szeroko pojętej biologicznej aktywności tzw. dendrymerów Majorala, w tym ich oddziaływania z różnymi biomolekułami (białkami, kwasami nukleinowymi) i błonami biologicznymi oraz są poświęcone genotoksyczności i cytotoksyczności, w celu wykazania ich przydatności w spersonalizowanej ukierunkowanej terapii.
Dorobek naukowy prof. Majorala jest imponujący i w chwili obecnej liczy ponad 600 publikacji, 42 patenty, 15 rozdziałów w książkach i edycję 5 książek. Prace te były cytowane ponad 11 tys. razy, a wartość indeksu Hirscha według bazy Web of Science wynosi h = 57.
Osiągnięcia naukowe Profesora zostały docenione przez społeczność międzynarodową. Jest on laureatem wielu prestiżowych nagród i wyróżnień, m.in. Honorowego Członkostwa Polskiego Towarzystwa Chemicznego, Członka Zagranicznego Polskiej Akademii Nauk, Członkostwa Niemieckiej Akademii Nauk, nagrody Fundacji Alexandra Humboldta, nagrody Francuskiego Towarzystwa Chemicznego, nagrody Wittig-Grignard Niemieckiego Towarzystwa Chemicznego, nagrody Catalan-Sabatier Królewskiego Towarzystwa Chemicznego Hiszpanii i wielu innych.
Od lat Profesor współpracuje z grupami badawczymi Wydziału Biologii i Ochrony Środowiska oraz Wydziału Chemii Uniwersytetu Łódzkiego. Równolegle rozwinął szeroką współpracę z wieloma zespołami Centrum Badań Molekularnych i Makromolekularnych PAN w Łodzi. Wynikiem tej współpracy są liczne wspólne publikacje naukowe zamieszczone w prestiżowych czasopismach chemicznych i biologicznych, staże łódzkich doktorantów oraz pracowników naukowych na Uniwersytecie w Tuluzie, w tym także wspólnie realizowane projekty międzynarodowe.
Przyznanie godności doktora honoris causa Uniwersytetu Łódzkiego jest wyrazem uznania dla wybitnych osiągnięć naukowych prof. Majorala i podkreśleniem wkładu, jaki wniósł on w ciągu wielu lat w rozwój badań na pograniczu chemii, biologii i medycyny, prowadzonych w łódzkim ośrodku naukowym.